Hadi gelin, kuraklığın yıkıcı etkilerine direnç göstermeyi başaran Hindistan’ın Racastan bölgesindeki Surajpura Köyü’nü mercek altına alalım. Son 20 yıldır, Hindistan’ın diğer birçok bölgesi gibi Surajpura da azalan yağışlar, kavurucu sıcaklıklar gibi iklim değişikliğinin yükünü çekiyordu. Bu köyün tarım arazileri; çatlamış toprak, kurumuş kuyular ve başarısız mahsullerle boğuşuyordu.

Surajpura gibi köylerde yılda bir veya iki kez hasat yapabilen çiftçiler, kuraklık sebebiyle artık sadece birkaç yılda bir hasat yapabiliyordu. Bu durum, köydeki birçok çalışan yetişkinin iş bulmak için çaresizce başka bölgelere ve şehirlere taşınmasına neden olmaktaydı.

Ancak Surajpura halkı, durumu kendi ellerine almaya karar verdi ve dünyanın geri kalanına örnek oldular. 650 bölge sakini, 2022 yılında çorak araziden geçen yaklaşık bir kilometre uzunluğunda 4,5 metrelik bir çamur duvar inşa ettiler ve ardından bir hendek kazdılar. Bu, yağmur suyunun araziden akmasını engellemeye yardımcı oldu ve arazinin daha fazla su emmesine olanak sağladı; böylece yavaş yavaş yeraltı suyu rezervleri dolmaya başladı.

Peki sizce bu çalışma sadece su miktarını mı arttırdı? Hayır, su miktarı yanında suyun kalitesi de artmaya başladı. Artık bütün köyün içme suyuna erişimi var; bu da eskiden olduğu gibi köydeki kadınların su getirmek için uzaktaki kuyulara 4 saat yürümesi gerekmeyeceği anlamına geliyor.

Kupkuru olan tarlalar artık yemyeşil ve yeterince sulanabiliyor. Boyalı leylek gibi göçmen kuşlar yıllar sonra köye geri döndü. Tüm bu gelişmeler, köyden göçenleri Surajpura’ya geri getirdi. Ayrılan halkın yaklaşık %60’ı geri döndü. Şaşırtıcı olan şey, bu projenin son derece düşük maliyetli ve düşük teknolojili bir çözüm olmasıydı. Şimdi Racastan’daki diğer köylerin de kendi bölgelerine uygun geleneksel su hasadı sistemlerini kullandığını görüyoruz.