Onca dert, sıkıntı, yoksulluk yetmezmiş gibi Veysel yedi yaşına geldiğinde Sivas’ta bu kez çiçek salgını baş gösterir.

Amcasının eşi Muhsine Hatun ona yeni bir entari dikmiş, Veysel de mutluluktan havalara uçmuştur. O günkü sevincini şöyle anlatır Veysel: “Beni öyle severdi ki… Ona yeni elbisemi göstermek için görüneyim dedim. Koptum evine vardım. Beni dizine oturtup sevdi, okşadı. Saçıma gülyağı bile sürdü. Akşamleyin eve dönüşte bir yağmur bir yağmur… Cici elbisem sırılsıklam olmuştu. Üstelik bir de tökezleyip çamura belenmeyeyim mi? Öyle ağladım, öyle ağladım ki evde anam ‘Sus artık, gözlerin kör olacak.’ dedi. O gece beni bir ateş, bir titreme tuttu. Anama yalvardım, (yeni diktirdiğim) entarimi yıkatıp karşıma astırdım ve ona baka baka dalıp gittim.”

Bu yatış neredeyse üç ay sürer. “Çiçek zorlu geldi. Sol gözüme çiçek beyi çıktı. Sağ gözüme de solun zorundan olacak, perde indi. O gün bugündür dünya başıma zindan.” demesi boşuna değildir Veysel’in.

Küçük bir ihtimal de olsa çok az ışık alan tek gözünün açılmasının mümkün olabileceğini söyler hekimler. Ancak ne yazık ki talihsiz bir kaza o ihtimali de alır Veysel’in elinden. Nitekim 1964 yılında TRT’de yayınlanan bir söyleşisinde şu sözler dökülür dudaklarından: “Babam beni, Akdağmadeni’ndeki bir doktora götürüp sağ gözümdeki perdeyi aldırmak istiyordu. Bir gün, anam inek sağıyordu. Babam da arkamızda duruyormuş. Ben onun geldiğini fark etmemiştim. Bana ‘Veysel’ diye seslenince birden geriye döndüm. Koltuğunun altında ucu sivri bir övendire varmış. Başımı çevirmemle övendirenin sivri ucunun gözüme saplanması bir oldu. Böylece sağ gözümü de kaybettim…”

Yine de bir umut Sivas’a giderler. Giderler gitmesine de gözleriyle birlikte dünyası da kararır Veysel’in. “Beni bir sedire oturttular. Gözümü muayene ettiler. Bir sessizlik oldu… Açılmayacağını anladım, ağlamaya başladım.”

Yıllar geçecek, Âşık Veysel o günlerin acısını şöyle dökecektir dizelerine:

Genç yaşımda felek vurdu başıma
Aldırdım elimden iki gözümü
Yeni değmiş idim yedi yaşıma
Kayıb ettim baharımı yazımı

O günden sonra ağabeyi Ali Rüstem ile kardeşi Elif tutar elinden ama ne fayda… Günden güne sessizleşir, dermanı olmayan derdini içine akıtır Veysel.

Gözleri görmeyen oğlunun geleceğinden endişe eden Karaca Ahmet ise Veysel’in sesinin güzel olduğunu, eğer saz çalmayı öğrenirse hem oyalanacağını hem de bir meslek sahibi olabileceğini düşünür. Sanatı sayesinde çevre köylerde aç kalmayacağını kurar kafasında. Sonunda bir bağlama hediye eder oğluna. İşte o bağlama o günden sonra hayat boyu yoldaş olur Veysel’e. Zaman içinde Yunus’un, Pir Sultan Abdal’ın, Karacaoğlan’ın, Emrah’ın ve daha birçok halk ozanının dünyalarıyla tanışır, sazda da sözde de ustalaşır.